W na­szej szko­le, 6 grud­nia, można było spo­tkać św. Mi­ko­łaja w to­wa­rzy­stwie a­nioł­ków. Odwie­dził on dzie­ci klas 1–4 i po­da­rował sło­dy­cze. W kla­sach star­szych po­ja­wi­li się a­nioł­kowie, któ­rzy o­de­gra­ną scen­ką przy­po­mnie­li, że każdy z nas może być dobry dla in­nych jak św. Mi­ko­łaj. Mieli też cu­kier­ki, do któ­rych do­łą­czona była kar­tecz­ka ze za­daniem: co do­bre­go mogę dziś wy­ko­nać. Nie­zwy­kli go­ście: św. Mi­ko­łaj u­bra­ny w ornat, mitrę z pa­sto­rałem w ręku, a­nioł­ki całe w bieli, śpiew pio­se­nek wpro­wa­dzi­ły w szko­le wy­jąt­ko­wy, świą­tecz­ny na­strój – praw­dzi­we świę­to do­broci.

Je­dena­ście wo­lon­ta­riu­szek na­sze­go Sz­kol­ne­go Koła Ca­ri­tas wzięło u­dział w warsz­tatach zor­ga­ni­zowanych przez Ca­ri­tas Die­cezji War­szaw­sko-Pra­skiej 26 paź­dzier­nika w War­szawie. Pod­czas kilku go­dzin szko­le­nia, u­czest­ni­cy za­stanawiali się, nad toż­sa­mo­ścią wo­lon­ta­riu­sza, ra­do­ściami i trud­no­ścia­mi w byciu wo­lon­ta­riu­szem. Po czę­ści za­sad­ni­czej był czas na wspól­ną za­bawę in­te­gra­cyj­ną na świe­żym po­wie­trzu. Na ko­niec każdy z u­czest­ni­ków o­trzy­mał mały, słod­ki u­po­mi­nek. Sz­ko­le­nie było war­to­ściowe i prak­tycz­ne. Dziew­czyn­ki pełne po­zy­tyw­ne e­ner­gii wra­cały do Otwoc­ka.

Z o­ka­zji zbli­ża­ją­cej się Uro­czy­sto­ści Wszyst­kich Świę­tych i 100. rocz­ni­cy od­zy­ska­nia nie­pod­legło­ści, 30 paź­dzier­nika odbył się kon­kurs dla klas 4 „Twoja twarz wy­glą­da zna­jo­mo – ŚWIĘCI POLSCY”. Za­plano­wane zo­sta­ły dwie ka­te­go­rie. Pierw­sza to – naj­licz­niej prze­bra­na klasa, druga – naj­cie­kaw­sze prze­bra­nie i pre­zen­ta­cja.

Te­go­rocz­ny XVIII już Dzień Pa­pie­ski był ob­chodzony pod ha­słem: „Św. Jan Paweł II – pro­mie­niowa­nie oj­costwa”. Pod­trzy­mu­jąc pa­mięć o Wiel­kim na­szym Ro­da­ku zo­stał prze­pro­wa­dzony kon­kurs pla­stycz­ny dla klas I–IV „ŚW. JAN PAWEŁ II – PRAWDZIWY TATO”. Spo­śród pięk­nych prac wy­ko­na­nych przez dzie­ci ko­mi­sja na­gro­dzi­ła i wy­róż­ni­ła na­stę­pu­ją­ce:

W niedzielę, 21 paź­dzier­nika roz­począł się Ty­dzień Mi­syj­ny. Z tej o­ka­zji Sz­kol­ne Koło Ca­ri­tas przy­go­towa­ło li­tur­gię na Mszy św. dla dzie­ci. Wo­lon­ta­riu­sze czy­ta­li o­kolicz­no­ściowe ko­men­ta­rze, czy­ta­nia mszal­ne, po­prowa­dzi­li mo­dli­twę po­wszech­ną.

Z o­ka­zji Mię­dzy­na­ro­dowe­go Dnia Po­koju, przy­pa­dają­ce­go na 21 wrze­śnia, Sz­kol­ne Koło Ca­ri­tas prze­pro­wa­dzi­ło akcję „Panie uczyń mnie na­rzę­dziem Twego po­koju”. Wo­lon­ta­riu­sze u­mie­ścili na te­renie szko­ły przy­go­towa­ne przez sie­bie pla­katy pro­pa­gu­ją­ce idee po­koju. Na drzwiach sal lek­cyj­nych po­ja­wi­ła się mo­dli­twa św. Fran­cisz­ka o po­koju. Pod­czas ka­te­chez u­cznio­wie mo­dli­li się, aby każdy czło­wiek żył w po­koju i a­by­śmy sami nie­śli pokój tam, gdzie je­steśmy.

W dniach od 20 do 26 maja wo­lon­ta­riu­sze S.K. Ca­ri­tas z na­szej szko­ły wzię­li u­dział w piel­grzym­ce Sz­kol­nych Kół Ca­ri­tas do Włoch.

W Ty­god­niu Mi­ło­sier­dzia (8–14 kwiet­nia) Sz­kol­ne Koło Ca­ri­tas prze­pro­wa­dzi­ło zbiór­kę środ­ków che­micz­nych i czy­sto­ści na mo­bil­ną łaź­nię dla bez­dom­nych. Ucz­nio­wie Dwu­nast­ki chęt­nie za­an­gażo­wali się w tę akcję, a prze­niesio­ny przez nich ar­ty­ku­ły były wy­ra­zem ich czyn­nej mi­ło­ści bliź­nie­go.

W środę, 4 kwiet­nia wo­lon­ta­riu­sze Sz­kol­ne­go Koła Ca­ri­tas wy­bra­li się na wy­ciecz­kę do War­szawy. Pierw­szym jej punk­tem było od­wie­dzenie Se­kreta­riatu Mi­syj­ne­go, gdzie dzie­ci o­pła­ci­ły ko­lej­nej mie­sią­ce nauki oraz prze­ka­zały list do na­szej pod­opiecz­nej Al­phon­si­ny z Rwan­dy.

Z o­ka­zji Świa­to­we­go Dnia Cho­re­go wo­lon­ta­riu­sze SK Ca­ri­tas przy­go­towa­li kart­ki z ży­cze­nia­mi zdro­wia, za­pew­nieniem o pa­mię­ci mo­dli­tew­nej oraz ser­decz­ny­mi po­zdrowie­nia­mi. Zo­sta­ły one 15 lu­te­go o­sobi­ście wrę­czo­ne pen­sjo­na­riu­szom Za­kładu Opie­kuń­czo-Lecz­ni­czego w Śród­bo­rowie, star­szym Sio­strom ze Zgro­ma­dze­nia Sług Je­zu­sa i Sióstr Sz­kol­nych de Notre Dame w Otwoc­ku. Spot­ka­niu z se­nio­ra­mi to­wa­rzy­szył śpiew pio­se­nek w wy­ko­na­niu wo­lon­ta­riu­szy. Po po­licz­kach pły­nę­ły łzy ra­do­ści i wzru­sze­nia. Spot­ka­nie po­zosta­wi­ło miłe wspo­mnie­nia oraz u­moc­ni­ło nas w prze­ko­na­niu jak bar­dzo po­trzeb­ne są te zwy­kłe gesty do­broci, życz­li­wo­ści, pa­mię­ci w co­dzien­nym życiu, a szcze­gól­nie wobec osób star­szych i cho­rych.