Aby dzia­łania po­dej­mowa­ne przez szko­łę były e­fek­tyw­ne, ro­dzi­ce po­win­ni mieć na nie rze­czy­wi­sty wpływ. Dla­te­go tak ważna jest współ­pra­ca i part­ner­stwo. Po­rozu­mie­nie jest nie­zwy­kle i­stot­nym e­lemen­tem w sy­tu­acjach trud­nych, kry­zyso­wych, któ­rych roz­wią­za­nie bez po­mocy ro­dzi­ców jest nie­mal­że nie­moż­liwe. Kry­zys dziec­ka jest mo­men­tem zwrot­nym w życiu, sta­nem zwią­za­nym z dużym na­pię­ciem e­mo­cjonal­nym, ne­ga­tyw­nymi u­czucia­mi, po­czu­ciem bez­rad­no­ści, a także ob­ja­wami so­ma­tycz­nymi. Niżej przed­sta­wio­ne zo­sta­ły symp­to­my kry­zysu u dziec­ka oraz za­sady po­stę­powa­nia z dziec­kiem u­moż­li­wia­ją­ce u­nik­nie­cie sy­tu­acji kry­zyso­wych.

 

SYMPTOMY KRYZYSU DZIECKA
(według Greenstone’a i Levitona)

Poznawcze:

• dezorientacja
• zawężenie pola uwagi
• kłopoty z koncentracją
• spontaniczne obrazy z przeszłości
• niepewność
• trudności w podejmowaniu decyzji
• koszmary senne

Emocjonalne:

• niepokój o przyszłość
• ogólny niepokój
• szok
• zaprzeczanie
• brak poczucia bezpieczeństwa
• zmęczenie
• poczucie
• winy
• poczucie utraty kontroli
• żal
• wściekłość
• otępienie
• niepewność
• lęk
• poczucie bezradności
• depresja
• panika
• rozpacz
• frustracja
• nieprzystosowanie
• oszołomienie
• złość
• podenerwowanie

Behawioralne:

• wycofanie się
• zaburzenia snu
• wybuchy gniewu
• zmiana w aktywności
• nasilenie się zmęczenia
• częste korzystanie ze zwolnień lekarskich
• nadużywanie alkoholu lub leków
• trudności w normalnym funkcjonowaniu
• czyny antyspołeczne
• częste wizyty u lekarza bez wyraźnych powodów
• gniew na Boga
• niechęć do wypełniania obowiązków religijnych
• regresja
• płacz
• zmiana w sposobie komunikowania się
• nadmierne zajmowanie się kryzysem i pomijanie innych obszarów życia
• osłabienie wydajności w pracy
• osłabione reakcje
• reakcje histeryczne

 

ZASADY POSTĘPOWANIA Z DZIECKIEM UMOŻLIWIAJĄCE UNIKNIECIE SYTUACJI KRYZYSOWYCH

• Przyzwalanie na popełnianie błędów (bezpieczna porażka).
• Uczenie młodzieży czerpania korzyści z popełnianych błędów, oswajanie ich z sytuacjami zarówno sukcesu i powodzenia życiowego, jak i porażek oraz niepowodzeń.
• Niewyręczanie dziecka, a towarzyszenie mu w dochodzeniu do prawidłowego rozwiązania.
• W sytuacji oceniania — podkreślanie mocnych stron oraz prowokowanie do samodzielnego szukania błędów.
• Stwarzanie okazji do ujawniania oraz realizowania zainteresowań w wybranych dziedzinach i wzmacnianie ich.
• Zachęcanie do porównań ze swoimi poprzednimi osiągnięciami w określonym zakresie.
• Modelowanie pozytywnego nastawienia do siebie.
• Bezwarunkowe akceptowanie dziecka — ocenianie zachowania, a nie osoby.
• Unikanie etykietowania (jesteś głupi, dziwaczny, inny niż twoi rówieśnicy, nie taki, jak chcielibyśmy).
• Uwzględnianie różnych potrzeb dziecka i udzielanie mu adekwatnego wsparcia.
• Bycie otwartym na informacje zwrotne płynące od dziecka.
• Wspieranie spontaniczności, kreatywności, pomysłowości i oryginalności.
• Stosowanie strategii zaradczych i wspierających rozwój stosownie do indywidualnych problemów i momentów rozwojowych,
• Otwarcie na pomoc specjalistyczną - dorosły także ma prawo nie radzić sobie ze wszystkimi problemami.

Żródło: Monitor Dyrektora Szkoły, nr 48/2014