Coraz wię­cej dzie­ci i na­sto­lat­ków po­pa­da w de­presję. Sz­cze­gól­nie na­rażo­ne są na nią dzie­ci, które do­świad­czy­ły stra­ty – zmarł jeden z ich ro­dzi­ców bądź ko­le­ga lub czło­nek bli­skiej ro­dzi­ny, do któ­re­go były przy­wią­za­ne. W gru­pie ry­zyka znaj­du­ją się też dzie­ci cier­pią­ce na za­bu­rze­nia u­cze­nia się, uwagi lub za­cho­wania. Ob­ser­wuj więc swoje dziec­ko i po­sta­raj się prze­strzegać kilku wska­zó­wek.

• Stwórz z domu azyl. Dom po­wi­nien być miej­scem, gdzie można się wy­pła­kać, gdzie za­wsze ktoś przy­tu­li i po­cie­szy.
• Bądź do­stęp­ny dla dziec­ka, miej czas na za­bawę z nim i roz­mowę.
• Słu­chaj, nie pytaj. Stwórz dziec­ku o­ka­zję do zwie­rzeń, ale nie pro­wokuj go cią­głymi na­tręt­ny­mi py­ta­niami.
• Sta­wiaj gra­ni­ce – one dają punkt od­nie­sienia tobie i dziec­ku.
• Nie dawaj go­towych re­cept, ale pomóż dziec­ku szu­kać wła­snych roz­wią­zań.
• Nie o­cze­kuj zbyt wiele, za­cho­waj cier­pliwość. Jeśli dziec­ko ma pro­ble­my w szko­le, za­cznij­cie je roz­wią­zy­wać. Gdy doj­dzie już do sie­bie – dalej po­zosta­waj w cią­głym kon­tak­cie z wy­cho­waw­cą.
• Nie u­kry­waj pro­ble­mów, także swo­ich. Pokaż dziec­ku, że ty też nie je­steś cho­dzą­cym i­de­ałem.
• Nie na­si­laj na­pię­cia – wy­co­faj się, jeśli czu­jesz, że za chwi­lę e­mo­cje wezmą górę i mo­żesz po­wie­dzieć lub zro­bić coś, czego potem, gdy przyj­dzie o­trzeź­wienie, bę­dziesz ża­ło­wać.
• Szu­kaj stron­ni­ków i nie bądź za­zdro­sny, jeśli to nie ty o­ka­żesz się dla dziec­ka naj­lep­szym o­par­ciem.
• Ro­zma­wiaj z in­ny­mi ro­dzi­ca­mi.
• Nie wstydź się bez­rad­no­ści, po­zwól spe­cja­li­stom pomóc sobie i dziec­ku.

Żródło: Monitor Prawny Dyrektora